Kategoria: codzienna szarość, czyli życie zwykłej nastolatki

Witajcie
dawno się nie odzywałam. Śmiało można stwierdzić, że w tym roku zaniedbałam bloga, a fakt że pojawiły się tu ze dwa wpisy w tym roku kalendarzowym brutalnie na to wskazuje. Już się poprawiam, chociażby tym zarysem najbliższych treści.
Niniejsza lista tworzona jest w chwili obecnej, kolejność punktów może ulec zmianie w procesie publikacji…
Albo w sumie, wiecie co? Blog to miejsce zarówno dla mnie jak i dla was, więc pozwole wam wybrać. Napiszcie w komentarzu jakiego rodzaju wpis z niżej proponowanych chcecie przeczytać najpierw, a ja się do tego dostosuję. Na wasze deklarację czekam przez najbliższy tydzień, co oznacza, że wybrana przez was tematyka wpisu pojawi się w kolejny weekend.

1: opis mojej ostatniej podróży dowodzący, że nie ma podróży bez przygód, co miało miejsce w połowie rzeszłego miesiąca,
2: znane osoby, które miałam okazję poznać lub przebywać w ich pobliżu,
3: dwa ostatnio stwożone opowiadania – jedno fantasy, a drugie całkowicie odchodzące od tej tematyki, dość zwykłe, lecz zainspirowane pewnym snem – tu oczekuję jednoznacznego podania którego rodzaju opowiadanie chcecie przeczytać,
4: aktualizacja o treści muzyczne, publikacja w plikach udostępnionych ostatnio słuchanej muzyki, dodanie tekstów owych utworów,
5: pewna obserwacja dotycząca związku fikcyjnego wieku z wiekiem rzeczywistym – więcej dowiecie się z treści samego wpisu,
6: część teoretyczna ze świata sportu, czyli rozrużnienie kręgli klasycznych od bowlingu i inne związane z tym rzeczy, co chyba już tu kiedyś zapowiadałam, 🙂

Czekam na wasz wybór.
Pozdrawiam i dobrej nocy rzyczę

Witajcie
Yyhhm. Najwyżej zostanę zabita przez jedną osobę, po tym jak odczyta dalszą części tego wpisu, więc jeżeli zastaniecie nagłą ciszę z mojej strony, większą niż zwykle, to wiecie, dlaczego. 🙂
Minął pierwszy tydzień szkoły, również dla mnie, ponieważ po liceum zdecydowałam się pójść do szkoły policealnej na kierunek tyfloinformatyczny. Jak wiecie z Majową maturą się troszkę nie udało, podchodziłam do poprawki w Sierpniu, ale wątpię, aby coś z tego było. OK., ale ja nie o maturze, a o tym pierwszym tygodniu słów kilka wam wspomnę.
Ogólnie w klasie mam cztery osoby, więc całościowo jest piątka. Grua specyficzna i majaca w sobie dwie co najmniej osoby, z którymi nie da się pogadać, a przynajmniej takie sprawiają wrażenie, a jedna na pewno taka jest, dziewczyna, drugą z tych osób jest chłopak. Z jeszcze jednym chłopakiem mam pewien konflikt, to znaczy zraził mnie do siebie i to dość mocno przez część liceum i akurat był wtedy i teraz ze mną w klasie. Nauczyciele? Hmm głównie dziwni, mogę to bardziej przybliżyć komentarzach jak będziecie chcieli, bo nie chce mi się tutaj tego pisać. Są wyjątki, chyba dwójka, w tym mój wychowawca/opiekun, jest Okey., a nie jeszcze jeden może być, więc trójka i w ogóle otoczenie w internacie też robi się coraz mniej przyjemne, to znacz ogarnięci ludzie, tacy z którymi dałoby się pogadać normalnie, opuszczają mury placówki dla niewidomków mającej 146 lat. W sumie się im nie dziwie. Dobra, przechodzę do optymistyczniejszych rzeczy z tego tygodnia.
We Wtorek mam fajny plan, bo zaczynam o 8:50, a kończe o 12:20. To niestety jest jedyny taki dzień w tygodniu, kiedy mam tyle lekcji, bo na oguł to do 14:15, często od 08:50. W sumie to plan lekcji mi się nie bardzo podoba, no ale może za rok będzie lepiej.
Jak już część z was wie, miałam… przyjemność? nie przyjemność? Hmm. W każdym razie zdarzyło się tak, że znalazłam się w klasie z jedną użytkowniczką Eltena, którą nawiasem mówiąc poznałam chwilę przed powstaniem tej konkretnej aplikacji. Polubiłyśmy się nawet, a podczas tego tygodnia okazało się, że mamy podobne charaktery. No może ona ciut bardziej zwariowany od mojego. Na przykład, siedząc obok siebie, w jednej ławce, pisałyśmy do siebie wiadomości, które ona zaczęła. Nigdy tego wcześniej nie robiłam, ale było to przyjemne i nie skłamię, jeżeli stwierdzę, że fajnie się przy tym obie bawiłyśmy. Śmiałam się później, że w tamtym momencie zachowywałyśmy się jak widzący. Powstrzymywałyśmy się od śmiechu, a dla mnie to było trudne, jednak dałam jakoś rade, ale nie będę mówić czego dotyczyły rozmowy. Niech to zostanie między nami. W Czwartek to wręcz nie mogłyśmy się od siebie rozdzielić. Hehehe. W szkolę ze sobą pisałyśmy, później gdzieś w internacie stale na siebie wpadałyśmy, a to w łazience, na korytarzu, a to przy wieczornej kąpieli. No niemal ciągle. Miałyśmy od siebie odpoczynek na jakieś dwie godziny, gdy poszłam na trening kręgli. Ten czwartek to w ogóle tak mi szybko minął z resztą dzisiejszy dzień też. Oczywiście znów ze sobą pisałyśmy na lekcjach, a jednym uchem słuchałyśmy tego, co działo się w klasie. Po szkolę załatwiłam pewną sprawę i przygotowałam się do wyjazdu, bo aktualnie piszę ten wpis z domu w Gdyni. Przed wyjazdem poszłam jednak jeszcze do pokoju osoby, z którą spędziłam ostatnie, a za razem pierwsze dni roku szkolnego 2018/2019 i wręcz trudno mi było z owego pokoju wyjść, lecz zostałam zmuszona przez czas, bo musiałam dojść na pociąg.
Na koniec jeszcze kolejny dowód, że nie ma podróży bez przygód. W Tczewie (stacja przed trójmiastem) w Gdańsku doszło do niemiłej sytuacji. Na jednej z trzech stacji Gdańska, na której się zatrzymywaliśmy jakaś osoba chciała skoczyć z mostu na tory kolejowe. Udało się jej to na szczęście udaremnić i po 10 minutach mogliśmy wyruszyć dalej. Choć nawiedziła mnie taka myśl, że tak właściwie to po co ratować samobójcę od śmierci? Skoro już się na ten krok decyduje, to znaczy, że ma w sobie dość siły, aby to zrobić, a jeżeli się go od tego odwiedzie, to jedynie zmieni się miejsce tego czynu, ale nie uda się wyperswadować takiej osobie tej myśli i chęci czynu. Można zmniejszyć jej intensywność, ale osoba i tak to w końcu zrobi.
Żegnam się z wami w ten nie zbyt miły sposób, ale osobiście mam nadzieję, że następny wpis już będzie posiadał bardziej optymistyczne zakończenie.

Dobrywieczór 🙂
odkryłam coś, co mnie zainteresowało, a właściwie pochłonęło trochę.
Całkiem przypadkiem, szukając pliku na youtube zznalazłam inny filmik i z ciekawości go otworzyłam. Okazało się, że to creepypasta.

Co to jest creepypasta?
Jak tłumaczy ciocia wikipedia:
Creepypasta – krótka, fikcyjna historia, rozpowszechniana za pomocą internetu, która ma na celu przestraszyć czytelnika. Mimo, że creepypasty zazwyczaj nie są oparte na faktach, to są często opisywane w sposób bardzo realistyczny, by zwiększyć uczucie strachu.
Słowo creepypasta to zbitka wyrazowa angielskich słów „creepy” (straszny, przyprawiający o gęsią skórkę) i „copypasta” (określenie historii kopiowanych i wklejanych przez użytkowników). Choć straszne historie popularne były jeszcze przed powstaniem internetu, to termin creepypasta po raz pierwszy pojawił się w serwisie 4chan w 2007 roku, a jego popularność wzrosła na przełomie 2010 i 2011 roku.

Polecam też kanał na youtube z tego typu filmikami o nazwie MysteryTV. Jakub Rutka – lektor jest, moim zdaniem, świetny do czytania tego typu historii. Ogulnie na jego kanale są nie tylko creepypasty, to kanał grozy, na którym są jeszcze NP. filmiki dokumentalne, czy własne serie grozy
Do moich ulubionych creepypast należą między innymi: Pragnienie, "Wpuść mnie", "Okazja", "Odnaleziony", "Obłęd", "Niegrzeczna dziewczynka", "A ty?".
Są jeszcze trzy, które jakoś mnie przeraziły: "Wagary cz. 1", "Motel" oraz "Uczymy ją pokory", lecz to jest wynikiem, nie tyle ich treści, co raczej tego, że "czytając coś, lubię sobie wyobrażać akcję i wtedy właśnie to zrobiłam i trochę mnie to przeraziło.
Jeżeli lubicie się bać, a nieznacie tej formy literackiej, to zapraszam do zapoznania się z nią, bo warto, a jóż napewno ze wspominanym kanałem MysteryTV.
Kogoś zainteresowałam?

pozdrawiam

Witajcie
dziś przychodzę do was z pewną anekdotką, która od jakiegoś czasu przewija się przez mój umysł i którą w zasadzie chciałam się tu podzielić.
Chodzi mianowicie o historię mojego imienia. To nie było tak, że mama nosząc mnie jóż wiedziała jkie da mi imię, ani też tak, że wybrała je patrząc na mnie po porodzie.
Z resztą nie bardzo mogło być tak, że wiedziała przed rozwiązaniem, bo jestem wcześniakiem, dokładnie z szóstego miesiąca.
No więc to było tak. Nocą mama została przetransportowana do szpitala, gdysz miała silne bóle i odeszły jej wody. W szpitalu, za raz po moim urodzeniu, zabrano mnie od mamy i przeniesiono do inkubatora. Pielęgniarki poinformowały moją rodzicielkę, że ze względu na fakt, że jestem bardzo mała, wspomniałam, że miałam 850 gram, jak się urodziłam? yy. w każdym razie jako, że byłam tak mała, to mogłam nieprzeżyć i konieczne było nadanie mi natychmiast imienia. Pielęgniarka wyszła na kilka minut, aby dać mamie czas na wybór imienia i ewentualne osfojenie się z tą myślą. W pobliskim radiu, chyba z pokoju pielęgniarek dobiegła mamę muzyka i akurat leciała jakaś polska piosenka, w której pojawiło się imię: Magdalena. Mama trochę spanikowała, bo wiecie, daj dziecku teraz na szybko jakieś imię. Uznała, więc, że Magdalena jest dobre i oto właśnie zostałam Magdaleną, dzięki pewnej piosencę.
Teraz myślę o tym, że fakt, że tak bardzo lubię muzykę nie wziął się z nikąd i jóż wiem skąd.
Sama dowiedziałam się o tym jakiś rok, czy dwa temu.
Jak jesteście ciekawi, a zapewne tak, to jutro najprawdopodobniej zamieszczę w swoich plikach ten konkretny utwór, od którego wzięło się moje imię i oczywiście was o tym powiadomię.

Pozdrawiam

Witajcie
Przychodzę w końcu z czymś od siebie, z szarej, choć jak dla mnie i na moje oko bardziej czarnej rzeczywistości.
W minioną Niedzielę udałam się z cząstką rodziny do oliwskiego Zoo, zganijcie, gdzie się znajduję? W Gdańsku Oliwie. W Ogrodzie Zoologicznym o powierzchni ponad 123 hektarów Trójmiejskiego Parku Narodowego spędziłam z bliskimi siedem godzin. Choć otwierany był od 9:00, to my na miejsce dotarliśmy około 8:45, więc trzeba było chwilę poczekać. Ja jako przedstawicielka niewidomkowej społeczności razem ze swoim opiekunem weszłam na teren ZOO za darmo, a pozostali członkowie musieli zapłacić za tą możliwość. Pogoda nam tamtego dnia nawet dopisała. Nie było tak gorąco jak w ostatnich dniach na Pomorzu, lecz dwukrotnie złapał nas deszcz podczas tych siedmiu godzin pobytu. Wspomnieć, że jedno oberwanie chmury spędziliśmy w męskiej toalecie? Yhm. Tak. Kiedy się tam chowaliśmy, mama wyraziła zdziwienie, że w naszą stronę idzie jakiś mężczyzna, po czym spostrzegła do jakiej dokładnie toalety weszliśmy. Probleu w zasadzie nie było, bo wiadomo, ludzie chcieli się schronić przed deszczem, ale biorąc pod uwagę, że było nas wtedy cztery przedstawicielki płci pięknej i jeden płci przeciwnej… Samo zajście nawet ciekawe jak dla mnie. Drugi raz to już, kiedy chcieliśmy udać się na obiad, więc w budynku oferującego usługi gastronomiczne. Pogoda nie wybiera, a przed padającymi kroplami trzeba było się gdzieś skryć.
OK, tyle o toalecie, teraz może na zwierzętach się skupmy. Wiele ich widziałam… to znaczy. Nie widziałam żadnego, bo coś tak za ciemno było na obserwacje, ale za to moje ucho coś tam zarejestrowało. Znajdowało się tam wiele zwierząt, jak to w tego typu ogrodzie, wiele miało dziwne nazwy, których nie sposób zapamiętać, gdy się ich notorycznie nie słyszy.
Swoimi zmysłami zaobserwowałam na przykład: jedącego liście słonia, również jedzące dziki, pływające foki, jeszcze kilka pływających lub taplających się w wodzie zwierząt, które teraz dokładnie mi uleciały, rozmaite ptactwo mniej lub bardziej egzotyczne: Ara Zielona, Ara Zwyczajna, Nimfy, Kakadu, kilka żółwi, węży, oczywiście te były w terrariach…
Słyszałam jaki odgłos wydają z siebie pingwiny. Dość ciekawy. Z tego, co sobie przypominam jeden brzmiał jakby trąbka. Ciekawe doznanie słuchowe, ale jeszcze ciekawsze wydażyło się przed pingwinami wśród wizyty u wielkich kotów.
Odwiedziliśmy lwy. Na wybiegu były oprócz dorosłych osobników, także młode, czyli lwiątka. Wybieg był połączony z budynkiem, gdzie za szybą, oprócz identycznego podłoża jak to na wybiegu, znajdowały się przypominające umywalki zbiorniki z wodą. Chwilę tam postaliśmy, a reszta familii oglądała młode, gdy odkryli ich obecność. Po chwili z tamtąd wyszliśmy, bo było tam stanowczo za duszno, a w powietrzu unosił się jeszcze ten jakby koci zapach.
Po raz pierwszy słyszałam jak ryczy lew. Tego się nie da zabardzo opisać, trzeba było to usłyszeć na własne uszy. Brzmiało to tak, jakby był na coś zły, naprawdę zły i jakby szykował się do ataku, a ten dźwięk dolatywał jakby z góry, po mimo, że wydający go zwierzę znajdowało się w głębi swojego wybiegu, gdzieś koło skał, czy krzaków. Po tym ryku, wszystkie młode zniknęły z wybiegu, wchodząc do przyległego do niego budynku. Teraz spekulowaliśmy, trochę się śmiejąc, że samiec mówił do młodych, aby poszły się napić, bo właśnie to robiły, gdy znów zobaczyliśmy je wewnątrz.
Przy pandzie z kolei umieszczono tabliczkę głoszącą:
Jeżeli mnie nie widać, to poszukaj mnie na najwyższym drzewie.
Rzeczywiście była tam. Mama mówiła, że wyglądała jak taka ciemna lekko ruszająca się kulka wśród drzewnej korony.
O 14:00 poszliśmy do Małego ZOO, aby najmłodszy członek mojej rodziny, prawie roczna Zuzia, mogła dotknąć żywą kozę i zobaczyć jak się ją karmi. Jedną dotykała, a kiedy dotarła do ucha, chwyciła za nie tak mocno jak tylko umiała i chyba lekko tarmosiła, a później zainteresowała się jeszcze rogiem. Jak to dziecko poznające świat. Do tego momentu mi się podobało, a następna godzina, lub też półtorej już nie wzbudziła mojego zainteresowania, a to dlatego, że głównie przebywaliśmy przy małpach, które nie wydają specjalnie żadnych odgłosów, przynajmniej u nas nie chciały i coś tam robiły, gdy jest się daleko to właściwie nic nie można było usłyszeć, a wiadomo, że ja sobie na nie nie popatrzę. Te zwierzęta były raczej ostatnim punktem naszej wycieczki.
Mała Zuzia wychylała się z zainteresowaniem do właściwie każdego zwierzęcia i obserwowała go uważnie. Nie bardzo chciała siedzieć w wózku, wolała jak trzymało się ją w nosidełku, aby miała lepszy widok, a później nawet chciała wyjść z wózka i z pomocą swojej mamy chodziła, no dobra, niemal biegała.
Skąd ten tytuł tego wpisu? Otóż jeszcze jak byłam w domu, to mama się śmiała, że jedzie do zoo, aby poszukać sobie klatki z małpami. Mama wróciła z nami, okazało się, że nie bardzo była jakaś wolna klatka. Też się z tego śmiałam po powrocie właśnie w podobny sposób.
Podsumowując powyższe akapity siedem godzin spędzonych w Oliwskim Ogrodzie Zoologicznym z pierwszej Niedzieli tego miesiąca uważam za mile spędzony czas i ogólnie udany dzień wyglądający nieco inaczej. Warto było tam się wybrać, chociażby dla tego ryku lwa, czy radości przejawianej przez małą Zuzię w czasie oglądania zwierząt.